Jeżeli posłuchać celebrytów i idoli, to sukces zawdzięczają oni zazwyczaj własnemu geniuszowi.
Byli wyjątkowi więc świat musiał się na nich w końcu poznać. Ty nie masz tego co oni, tego magicznego składnika który zaprowadził ich na szczyt.
Nietrudno zrozumieć dlaczego tak myślą – w końcu każdy chciałby się poczuć kimś wyjątkowym. No a w ich przypadku sama rzeczywistość w której się znaleźli stanowi potwierdzenie.
Co jest takiego wyjątkowego w jakiejś panience która niespecjalnie potrafi sklecić zdanie w ojczystym języku? Bo wiesz, jej urodę to ma co druga – zresztą to kwestia gustu. Albo w kolesiu który poza byciem skrajnym chamem i drogim zegarkiem nie ma nic do pokazania?
Dlaczego to ona/on dziś jest gwiazdą internetu, zarabia kasę za nic, ma życie o którym marzy większość z nas? Musi być jakiś powód.
I jest, tylko że on nie jest w samych tych ludziach. Ten powód to tak zwana dystrybucja normalna – czyli przypadek. To on sprawia że ludzi bardzo wysokich i bardzo niskich jest mało, a najwięcej jest średniaków.
Ten rozkład cech dotyczy niemal wszystkiego w otaczającym nas świecie.
Ilustruje to video poniżej. Spadające kulki mogą się losowo odbić w prawo lub w lewo. Najwięcej z nich odbija się mniej więcej tyle samo razy w prawo co w lewo, więc lądują na środku.
Najmniej jest tych, które odbijały się tylko w prawo lub tylko w lewo – więc wylądowały po skrajnej prawej lub lewej stronie. To są właśnie nasi celebryci-półgłówki.
Jeżeli wiec patrzysz na tych wszystkich internetowych ludzi sukcesu z poczuciem niższości, to przestań.
Oni sami mieli niewielki wpływ na to gdzie się znaleźli. Oni są tą kulką która odbiła się dziesięć razy pod rząd w prawo. Wygrali los na loterii, a to nie wymagało bycia kimś wyjątkowym.
Tak my się odbijamy w życiu, każda nasza decyzja, każdy przypadek to takie odbicie. Pewna niewielka liczba ludzi odbije się szczęśliwie tyle razy, że osiągnie sukces – niezależnie od tego czy na niego obiektywnie zasługują czy nie.
Wyłania się z tego pewna grupa ludzi którzy osiągnęli sukces choć nie mają żadnych umiejętności, żadnych wyjątkowych cech.
Dla ciebie wniosek jest prosty: nie traktuj tych ludzi jako kogoś wyjątkowego. Oni nie mają ci raczej nic ważnego do powiedzenia. Nie traktuj ich za wzór, bo ich drogi na szczyt nie powtórzysz naśladując ich.
Nawet jeśli staniesz się takim samym durniem jak oni, nie da ci to sukcesu. Nie warto więc głupieć.
Ich wybrał los, zupełnie na ślepo. Nie są od ciebie w niczym lepsi.
Na pewnym etapie wokół takiego szczęśliwca pojawia się grupa kompetentnych osób które na nich zarabiają – pomagając im samym zarobić i popchnąć do przodu tą ich całą „karierę” polegającą na byciu kimś znanym.
Dzięki temu nasz przypadkowy bohater staje się jeszcze bardziej znany i jeszcze bardziej przekonany o swej wyjątkowości. Choć ma coraz więcej w portfelu, to jego praca polega na byciu małpką robiącą sztuczki.
Dlaczego mi to przeszkadza, czemu mam z tym problem? Bo sprawia to, że wielu ludzi – zwłaszcza młodych – cierpi z tego powodu.
Patrząc na tych wszystkich wybrańców losu czują się gorsi, lub chcą być jak oni. To jest ten moment kiedy cała ta celebrycka zbieranina staje się niebezpieczna.
Walcząc o uwagę którą można zmonetyzować, nasi bohaterowie nie przebierają w środkach.
Tworzone przez nich treści robią się coraz głupsze i bardziej podłe. Zostajemy wrzuceni w świat gdzie zdobycie pieniędzy usprawiedliwia wszystko.
Kulminacją są te wszystkie walki internetowych zjebów, poniżające pranki, publikowanie treści które miały być prywatne.
Patrząc na nich łatwo pomyśleć, że tak właśnie osiąga się sukces w życiu – bez zasad, możliwie jak najbardziej głupio, bez żadnych zahamowań. Że bycie tumanem jest czymś fajnym.
Dlatego nie jestem fanem ani takich ludzi, ani takiego świata w którym oni są kimś ważnym.